روان شناسان باليني به طور مرسوم در دپارتمان روان پزشكي كار مي كنند. به نظر مي رسد كه اين رشته فقط در حوزه روان شناسي، سلامت روان و آزمون روان شناختي كارايي دارد.
روان شناسان باليني از طريق تشخيص و به وسيله مهارت هاي اصلي خودشان در اجرا و تفسير آزمون هاي روان شناسي استاندارد به روان پزشكان كمك مي كنند؛
همچنين روان پزشكان تا يك سطحي در درمان و روان درماني هم فعاليت مي كنند.
رشته روان شناسي باليني داراي يك سري زير بخش هايي تخصصي است و بيش از 200 نوع تكنيك درماني دارد.
همچنين روان شناسان باليني در درمان خودشان از تكنيك هاي مشاوره اي استفاده مي كنند و در برخي مواقع نقش آنها با نقش روان شناسان مشاوره اي اشتباه گرفته مي شود؛
روان شناسان مشاوره اي به افراد داراي مشكلات روزمره اي كمك مي كنند كه اين مشكلات داراي ماهيت شديد نمي باشند.
همچنين در مالزي اين سردرگمي و سوء تفاهم منجر به ايجاد يك سري مشكلاتي در بيمارستان هاي دولتي شده است؛
در اين بيمارستان ها به جاي ايجاد يك سري پوزيشن هايي براي روان شناسان باليني، پوزيشن هاي مربوط به مشاوران افزايش يافته است.
امروزه روان شناسان باليني نقش مهمي در ساير حوزه ها دارند كه براي مثال مي توان به ترويج سلامتي، پزشكي رفتاري، ارزيابي عصبي – روان شناختي، مسائل مربوط به مديريت تخصصي، علم مربوط به سخنراني و ساير موارد اشاره كرد.
تعداد محدودي از روان شناسان باليني مالزي توانايي لازم را براي ارائه خدمات در درمان اختلال هاي روان شناختي دارند و خدمات ارائه شده توسط آنها تقريبا هم سطح خدمات ارائه شده توسط متخصصان پزشكي مي باشد.
به دليل اينكه وظيفه اين متخصصان به درمان اختلال هاي روان شناختي محدود نمي شود و بايد وضعيت بيمار را بررسي كنند، غربال گري كنند و مشاوره دهند يا يك سري توصيه هايي را در مورد بهترين روش درمان به درمانگران ارائه دهند، در برخي مواقع پزشكان، جراحان، درمانگران باليني، مددكاران و وكيلان درمانجوها را به آنها ارجاع مي دهند.
روان شناسان در برخي از كلينيك هاي بيمارستاني تقريبا در تمامي بخش ها، همانند روان پزشكي، بخش مربوط به اطفال، جراحي، دارو، پزشكي اجتماعي، زايمان و بخش زنان به كار گرفته مي شوند.
تنوع كار روان شناسان باليني يك تاثير منفي بر روي شغل آنها داشته است؛
هر چند كه شغل آنها به شدت مورد نياز مي باشد، ولي مديريت بيمارستان ها يك بخش مجزايي به روان پزشكي باليني اختصاص نمي دهند و اين شرايط منجر به ايجاد مشكلاتي براي پيشرفت و آينده اين تخصص شده است.نياز به روانشناس باليني
نياز مبرم به روان شناسان باليني توسط بخش خدمات عمومي هم مورد تاييد قرار گرفته است و در اوايل دهه 80 انجمن روان شناسان ايجاد شده است، ولي تا بحال تلاش جدي براي رفع كمبود هاي اين بخش صورت نگرفته است.